Nazwa terapia zajęciowa pochodzi od słowa „zajęcie” (czynności samoobsługowe, zabawa, edukacja, praca zawodowa, czynności domowe itd.), natomiast drugie słowo „terapia” – oznacza leczenie. Wg. H. Willarda i C. Spackmana, uważają, że terapia zajęciowa jest aktywnym procesem podejmowanym od narodzin i trwa przez całe życie. „Zajęcia” wiążą się z zajmowaniem sobą i innymi ludźmi, dają radość i umożliwiają aktywność społeczną i ekonomiczną. Terapeuci zajęciowi starają się przyspieszyć powrót do zdrowia, osiągnąć dobre samopoczucie oraz wyłączyć chorego (poddać inkluzji) jeśli pacjent danej czynności wcześniej nie wykonywał, a teraz jest ona niezbędna w codziennym funkcjonowaniu i/lub ponownie włączyć w różnego rodzaju zajęcia (reinkluzja), gdy w wyniku choroby lub niepełnosprawności taka utracił. Na przełomie XVIII i XIX wieku prace jako naturalna terapię wprowadzano w pierwszych zakładach lecznictwa psychiatrycznego.
Zadania terapii zajęciowej
- zapewnienie wszechstronnej pomocy w trakcie leczenia
- zwrócenie szczególnej uwagi na koordynację ruchową, ruchomość stawową i siłę mięśniową
- włączenie odpowiednich gier i zabaw do terapii
- przezwyciężenie elementów lekowych
- zabezpieczenie rozwoju i pozyskiwanie nowych umiejętności pomimo barier fizycznych, intelektualnych i emocjonalnych,
- zapewnienie pomocy społecznej,
- uczulenie najbliższej rodziny na zmieniające się potrzeby osoby niepełnosprawnej.
Podział terapii
