Bardzo wymagającą grupą osób z zaburzeniami psychicznymi, z którymi być może przyjdzie nam pracować jawi się grupa osób z rozpoznaniem schizofrenii. Schizofrenia charakteryzuje się głębokim zakłóceniem myślenia, postrzegania i uczuć, wynika z odmiennego, nielogicznego sposobu myślenia lub testowania rzeczywistości, a w patogenezie tego zaburzenia mają znaczenie czynniki genetyczne, wczesne warunki środowiskowe, procesy socjologiczne i neurobiologiczne. Schizofrenia to nie jedno zaburzenie, lecz grupa chorób, dla których stosuje się określenie zbiorcze psychoz schizofrenicznych. U osób chorych na schizofrenię obserwuje się często apatię, pogorszenie kontaktów społecznych, zaniedbanie codziennych obowiązków.
Jak się komunikować?
Komunikacja z osobami ze zdiagnozowaną schizofrenią powinna być w jak największym stopniu odzwierciedleniem tego jak komunikujemy się z innymi osobami, naturalna. W komunikacji dużą uwagę należy skupiać na aktywności słuchania oraz proponowania współpracy w zakresie codziennych obowiązków. Kluczowym jest zachęcanie do opisywania przeżyć oraz tak zwane odzwierciedlanie w rozumieniu kierowania zwrotnych informacji odnośnie do tego co mówiła osoba, jakie pojawiały się w niej pytania czy uczucia. Należy przekazywać pacjentowi znaczną ilość informacji zwrotnych odnośnie do naszych spostrzeżeń i odczuć, urealniać i urzeczywistniać. Ważne jest tutaj porządkowanie zdarzeń, ponieważ przy pogorszeniu stanu psychicznego i zaburzeniach z testowaniem rzeczywistości ciąg zdarzeń może być nieusystematyzowany.
